ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Σάββατο, 07 Νοεμβρίου 2015  

8 ερωταπαντήσεις για την εν εξελίξει επίθεση στις συντάξεις

Το ασφαλιστικό αποτελεί για άλλη μία φορά την πιο «καυτή πατάτα» του αστικού κράτους.

Αυτήν τη φορά καλείται να το διαχειριστεί μια «κυβέρνηση της αριστεράς» στην υπηρεσία του κεφαλαίου.

Όλα δείχνουν πως και σ’ αυτήν την περίπτωση οι άγριες περικοπές είναι μονόδρομος στα πλαίσια ενός χρεοκοπημένου συστήματος.

Η Ν.Π. επιχειρεί να απαντήσει σε οχτώ ερωτήσεις που αφορούν τις τρέχουσες εξελίξεις στο συγκεκριμένο μέτωπο που ενδέχεται να κρίνει εν τέλει και το μέλλον της παρούσας κυβέρνησης.

1. Τελείωσαν οι περικοπές στο Ασφαλιστικό;

Όχι. Εκκρεμούν εφαρμοστικές εγκύκλιοι και αποφάσεις για πακέτα Αυγούστου – Οκτωβρίου, η προετοιμασία για το μεγάλο πακέτο του Νοεμβρίου. Έχει περάσει ήδη η αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης στα 67 έτη για όλους σχεδόν τους ασφαλισμένους και η ανταποδοτική σύνταξη. Μένει, πιθανότατα, η μείωση των βασικών συντάξεων έως 20%. Η μείωση αυτή θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη περικοπή μετά την κατάργηση της 13ης - 14ης σύνταξης το 2013. Παράλληλα, προωθείται η διοικητική ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων σε έναν ενιαίο φορέα, η μείωση έως κατάργηση των επικουρικών συντάξεων και του Επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης Συνταξιούχων (ΕΚΑΣ). Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα του Ασφαλιστικού δεν είναι γενικά η μεσοπρόθεσμη «βιωσιμότητα» του, αλλά η άμεση δυνατότητά του να καταβάλλει συντάξεις.

2. Είναι ο άμεσος στόχος της κυβέρνησης ένα «δίκαιο» ασφαλιστικό σύστημα;

Όχι. Στόχος της κυβέρνησης είναι η όσο το δυνατόν «δίκαιη» κατανομή μιας εντελώς... άδικης μείωσης 11% των συνταξιοδοτικών δαπανών μέχρι το 2018, την οποία προβλέπει το νέο Νέο Μνημόνιο που έχει η ίδια υπογράψει και ψηφίσει. Έτσι, οι συνταξιοδοτικές δαπάνες θα γίνουν συμβατές με τους στόχους του προϋπολογισμού για το έλλειμμα και το υπέρογκο δημόσιο χρέος, τη μείωση των οποίων έχει αποδεχθεί με συνεπαγόμενες άγριες περικοπές.

Κατά τους δανειστές οι δαπάνες για συντάξεις «ευθύνονται» για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, μιας και συνεχώς αυξάνονται, λόγω της συνεχούς αύξησης των συνταξιούχων, και ταυτόχρονα ολοένα και λιγότερο μπορούν να χρηματοδοτηθούν λόγω των πολύ χαμηλών εσόδων από φόρους και εισφορές που φέρνει ο φαύλος κύκλους λιτότητας -ύφεσης .

Αν δεν κοπούν οι συντάξεις δεν θα μειωθούν τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, σύμφωνα με τους δανειστές. Η κυβέρνηση παρά τις περί του αντιθέτου πολιτικές «αρχές» του ΣΥΡΙΖΑ έχει ασπαστεί τις αρχές των δανειστών αφήνοντας στην άκρη την κύρια άμεση πηγή του δημοσιονομικού εκτροχιασμού της χώρας που δεν απλώς η φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά η κυριαρχία του.

3. Φταίνε οι συνταξιούχοι για επιβάρυνση των ελλειμμάτων και των χρεών;

Όχι . Οι καπιταλιστές χρωστάνε τουλάχιστον 15 δισ. ευρώ στα Ταμεία, ενώ 4-5 δισ. ευρώ χάνονται κάθε χρόνο από την εισφοροδιαφυγή λόγω της ανασφάλιστης απασχόλησης που αποτελεί περίπου το 20-25% της συνολικής απασχόλησης.

Τα «βεβαιωμένα» χρέη των καπιταλιστών τα οποία έχει καταγράψει το Κέντρο Είσπραξης Ανεξόφλητων Οφειλών (ΚΕΑΟ) αντιστοιχούν στο 50% των ετήσιων δαπανών για συντάξεις (15 δισ. ευρώ έναντι 31,5 δισ. ευρώ). Αν πατάσσονταν έστω κατά το ήμισυ η εισφοροδιαφυγή, δεν θα υπήρχαν ελλείμματα καθόλου στο ασφαλιστικό, μαζί και οι «ανάγκες» για μειώσεις συντάξεων ή άλλων παροχών.

Την ίδια στιγμή τα ασφαλιστικά ταμεία χρωστούν 1,5 δισ. ευρώ στον ΕΟΠΥΥ, ο ΕΟΠΥΥ χρωστά 7,5 δισ. ευρώ σε ιδιώτες, νοσοκομεία, ασφαλισμένους και τα ταμεία χρωστούν 2, 5 δισ. ευρώ σε πάνω από 200.000 ασφαλισμένους που ενώ έχουν κάνει τα χαρτιά τους για σύνταξη και εφάπαξ, δεν έχουν ακόμα πάρει τις παροχές που δικαιούνται. Έτσι το πραγματικό έλλειμμα των ασφαλιστικών φορέων ανέρχεται σε 5 δισ. ευρώ φέτος και όχι σε 1,6 δισ. ευρώ το οποίο προβλέπει το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού.

4. Θα αφορούν μόνο τους συνταξιούχους οι επερχόμενες περικοπές;

Όχι. Οι επερχόμενες περικοπές θα αφορούν και τους ασφαλισμένους εργαζομένους. Αναμένονται αυξήσεις εισφορές σε ΟΓΑ και ΟΑΕΕ, αλλά ακόμα και μείωση ασφαλιστικής κάλυψης σε μερικώς απασχολούμενους (υπάρχει έτοιμη μελέτη στο ΙΚΑ από το Φεβρουάριο του 2014). Εξάλλου, κάθε περικοπή στη σύνταξη της γιαγιάς ή του παππού σημαίνει μείωση της υποστήριξης που αυτοί παρέχουν στα άλλα άνεργα ή χαμηλόμισθα μέλη μιας οικογένειας.

Δεν υπάρχει καμία άλλη δαπάνη στην ελληνική κοινωνία που να είναι τόσο μεγάλη και να εισέρχεται την ίδια στιγμή στο «οικονομικό κύκλωμα» -και μάλιστα αποκλειστικά σχεδόν στην ιδιωτική κατανάλωση που αποτελεί... μακράν τη βασικότερη συνιστώσα του ελληνικού ΑΕΠ- σαν τη συνταξιοδοτική. Δια του λόγου το αληθές, για συντάξεις δίδονται κάθε μήνα 2,3 δισ. ευρώ σε 2,6 εκατομμύρια δικαιούχους, για μισθούς 1,7 εκατομμυρίων μισθωτών εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δίδονται 1,5 δισ. ευρώ και για μισθούς 600.000 μονίμων δημοσίων υπαλλήλων δίδονται 600 εκατ. ευρώ. Έτσι κάθε μείωση στις συντάξεις προκαλεί άμεσα αλύσιδωτές αντιδράσεις στην οικονομία.

5. Είναι αποτελεσματικές οι «λύσεις» που προτείνει η κυβέρνηση ή οι άλλες πολιτικές δυνάμεις προκειμένου να μην κοπούν πολύ οι συντάξεις;

Όχι. Όλες οι προτάσεις αναπαράγουν τα ελλείμματα του Ασφαλιστικού. Ποιες είναι αυτές οι προτάσεις;

«Αύξηση της απασχόλησης». Η μόνη απασχόληση που αυξάνεται είναι, ουσιαστικά, η μερική. Τον περασμένο Σεπτέμβρη, το 62% των νέων προσλήψεων ήταν ελαστικής απασχόλησης. Oι μερικώς απασχολούμενοι των ασφαλισμένων του ΙΚΑ φτάνουν στο 27% του συνόλου. Ας κάνουμε μία υπόθεση εργασίας. Αν οι μερικώς απασχολούμενοι ήταν στο 100% του συνόλου θα εισπράττονταν 3,4 δισ. ευρώ ετησίως από εισφορές και θα δίδονταν κύριες συντάξεις ΙΚΑ στα 330 ευρώ αντί 650 ευρώ που είναι σήμερα. Αν όμως ήταν στο 100% η πλήρης απασχόληση -χωρίς καν καμία μείωση της ανεργίας- θα εισπράττονταν 10,3 δισ. ευρώ και θα δίνονταν συντάξεις... 800 ευρώ, χωρίς το κράτος να βάζει δεκάρα.

«Περισσότεροι έλεγχοι». Το ΙΚΑ έχει μόλις... 27 ελεγκτές για 220.000 επιχειρήσεις και 1,8 εκατ. ασφαλισμένους. Είναι αδύνατο να γίνει έτσι έλεγχος. Παράλληλα οι απόλυτοι δημοσιονομικοί περιορισμοί απαγορεύουν κάθε μαζική αύξηση των υπαλλήλων στα Ταμεία. Επιτρέπεται μόνο η «κινητικότητα», η οποία -όμως- θέλει χρόνο αλλά και εκπαίδευση των εργαζομένων...

«Αύξηση εισφορών και φόρων». Τα έσοδα από εισφορές έπεσαν κατά 5-6% το 2015 με αναιμική «ανάπτυξη», ενώ η πτώση στα φορολογικά έσοδα καταρρίπτει κάθε μήνα κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Η ίδια κατάσταση θα συνεχιστεί και το 2016.

«Έσοδα από αποκρατικοποιήσεις». Πέραν του ότι προτείνεται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να μην κοπούν οι... συντάξεις, οι ιδιωτικοποιήσεις σημαίνουν απολύσεις ή αν μη τι άλλο μειώσεις, άρα, μειώσεις και εισφορών με τις οποίες πληρώνονται οι συντάξεις.

6. Είναι το Ασφαλιστικό απλώς συνέπεια των... συνεπειών της κρίσης;

Όχι. Η κρίση στο ασφαλιστικό είναι μείζον συστημικό πρόβλημα. Δεν αποτελεί μόνο οικονομική συνέπεια της μαζικής ανεργίας, της μερικής απασχόλησης και της μείωσης των μισθών αλλά και μηχανισμό επιδείνωσης της κρίσης.

Το ασφαλιστικό σύστημα αποτελεί -σε συνθήκες οικονομικής ομαλότητας- ένα γιγάντιο μηχανισμό διασφάλισης της υγείας του εργατικού δυναμικού. Αποτελεί στην πραγματικότητα ένα «κράτος εν κράτει», μιας και οι δαπάνες του αποτελούν το 60% των συνολικών δαπανών της γενικής κυβέρνησης (40 δισ. ευρώ από τα 70 δισ. ευρώ).

Στο Ασφαλιστικό συμπυκνώνονται δύο διαδικασίες. Από τη μια μεριά, βρίσκεται η εξέλιξη της «πραγματικής» οικονομίας, η οποία αποτυπώνεται στο ύψος των ασφαλιστικών εισφορών που εισπράττονται με βάση το πλήθος των ασφαλισμένων και το ύψος του μισθού τους. Από την άλλη μεριά, βρίσκεται η βούληση και η δυνατότητα του αστικού κράτους να αναδιανείμει πάνω από τα μισά φορολογικά έσοδά του στην κατεύθυνση της ασφάλισης των «υπηκόων» του, δηλαδή των εργαζομένων. Η τάση του αστικού κράτους να αποσυρθεί από το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης (π.χ. ο Κατρούγκαλος υποστηρίζει την κρατική χρηματοδότηση μόνο της βασικής / εθνικής σύνταξης) σε συνθήκες συστημικής χρεοκοπίας η οποία τσακίζει την απασχόληση, τους μισθούς και τις εισφορές, δεν φέρνει μόνο κοινωνική δυστυχία μιας και το ασφαλιστικό γίνεται άλλος ένας μηχανισμός καταστροφής του εργατικού δυναμικού, αλλά και αποσταθεροποίηση ολόκληρου του συστήματος καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων με επαναστατικές συνέπειες.

7. Μπορεί να υπάρξει ένα άλλο ασφαλιστικό στα πλαίσια της σημερινής εξουσίας;

Όχι. Το υπάρχον ασφαλιστικό, μαζί και οι μνημονιακές μεταλλάξεις, αποτελεί ένα μηχανισμό... απ-ασφάλισης του εργατικού δυναμικού, αποτελεί ένα εργαλείο στα χέρια της αστικής οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και εξυπηρετεί τους καταστρεπτικούς σκοπούς της.

Έτσι, δεν μπορεί να πάρει η εργατική τάξη στα χέρια της αυτό το εργαλείο και να το βάλει να δουλέψει προς όφελός της χωρίς να πάρει στα χέρια της την εξουσία από την αστική τάξη, τσακίζοντας το κράτος της, απαλλοτριώνοντας το μεγάλο κεφάλαιο. 
Με δυο λόγια, δεν μπορεί να υπάρξει δημόσια δωρεάν υγεία και αξιοπρεπείς συντάξεις και παροχές υγείας στα πλαίσια ενός χρεοκοπημένου αστικού κράτους.

Για να έχουμε ένα ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό με βάση τις εργατικές -λαϊκές ανάγκες και επιθυμίες χρειαζόμαστε χρηματοδοτικούς και γενικότερα κοινωνικούς πόρους που αυτήν τη στιγμή βρίσκονται στα χέρια, στα μέτρα και τα σταθμά της αστικής τάξης. Άλλους «πόρους» -και προπαντός τους εργαζομένους που δουλεύουν για τρεις και... εξήντα στη δημόσια αλλά και την ιδιωτική υγεία- τους υπερεκμεταλλεύεται και άλλους αφήνει στο περιθώριο.

8. Μήπως δεν είναι και τόσο επίκαιρη είναι η σύνδεση της πάλης για πραγματικά δημόσια ασφάλιση και για εργατική εξουσία;

Όχι. Είναι απολύτως επίκαιρη. Το ασφαλιστικό αποτελεί το μεγαλύτερο «αγκάθι» της τρέχουσας και, κυρίως, της επόμενης αξιολόγησης από τους δανειστές. Η ίδια η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ κρέμεται, εν πολλοίς, από το αν και κατά πόσο θα προχωρήσει στην επόμενη ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση.

Αν δεν προχωρήσει μία άγρια αντι-μεταρρύθμιση θα πέσει από τους δανειστές μιας και δεν θα πάρει την επόμενη δόση από το δάνειο. Αν προχωρήσει σ’ αυτήν την αντι-μεταρρύθμιση θα πέσει από το λαό.

Ο λαός έριξε τις μνημονιακές αστικές κυβερνήσεις με την ελπίδα πως μια αριστερή κυβέρνηση στα πλαίσια της αστικής εξουσίας θα μπορούσε να σταματήσει τη μνημονιακή λαίλαπα.

Η ελπίδα αυτή έχει εν πολλοίς καταρρεύσει. Μόνη ελπίδα είναι μια επαναστατική αριστερή κυβέρνηση στα πλαίσια, όμως, της εξουσίας των ίδιων εργατών.

Δ.Κ.

https://www.eek.gr/index.php/politics/3848-to-asfalistiko-krinei-tin-tyxi-tis-kyvernisis